Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15-01-2019 r. – 0112-KDIL3-2.4011.467.2018.1.AK

Obowiązki płatnika w związku z udziałem pracowników i emerytów w dobrowolnej, imprezie integracyjno-sportowej, dofinansowanej ze środków ZFŚS, w sytuacji gdy limit zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. l pkt 67 updof i w art. 21 ust. 1 pkt 38 został już w danym roku wykorzystany

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna ma zamiar zorganizować w tym samym dniu – najpierw wyjazdową, obowiązkową dla wszystkich pracowników radę pedagogiczną, a po niej nieobowiązkową imprezę o charakterze integracyjno-sportowym (spacer i zwiedzanie okolicy, ognisko, zawody sportowe, konkursy), która będzie dofinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Rada Pedagogiczna i impreza będą zorganizowane poza siedzibą i miejscem prowadzenia działalności (wynajęta sala, teren, zamówione posiłki).

Uczestnictwo pracowników w radzie będzie obowiązkowe. Uczestnictwo w imprezie będzie dobrowolne. Impreza będzie dofinansowana ze środków ZFŚS.

O organizowanej imprezie przez poradnię zostaną zawiadomieni wszyscy pracownicy i emeryci, tj. wszyscy uprawnieni do korzystania ze środków ZFŚS będą powiadomieni o organizowanej imprezie i będą mogli wziąć w niej udział.

Program imprezy, tj. zawody sportowe i konkursy, zorganizowany zostanie przez wytypowanych pracowników. Poradnia nie zleci w tym celu wykonania usługi firmie zewnętrznej.

Uczestnicy imprezy będą mieli swobodę co do czasu przebywania i korzystania z atrakcji. Nie wszyscy muszą korzystać z posiłków i noclegów.

Z uwagi na fakt, że nie wszyscy uczestnicy będą chętni na skorzystanie z noclegu i w drugim dniu ze śniadania, będą obowiązywały dwa warianty cenowe za udział w imprezie. Pierwszy wariant tańszy będzie dotyczył kosztów imprezy (np. wynajem sali, wyżywienie) bez kosztów noclegu i śniadania, a drugi droższy będzie obejmował dodatkowo koszty noclegu i w drugim dniu koszty śniadania.

W związku z tym, że impreza zostanie dofinansowana z ZFŚS osoby chętne do wzięcia w niej udziału będą deklarowały swój udział wypełniając druk wniosku, skierowany do komisji socjalnej, z prośbą o dofinansowanie do imprezy. Wskażą jednocześnie we wniosku, który wybierają wariant cenowy, tj. tańszy czy droższy.

Poradnia nie będzie rozliczała każdego uczestnika indywidualnie w oparciu o świadczenia, z których osoba faktycznie skorzystała (np. ile zjadła posiłków, w iloosobowym pokoju została zakwaterowana itp.).

Dopłata do imprezy ze środków ZFŚS dokonana będzie do wybranego przez uczestnika wariantu cenowego. Uwzględnione zostaną obowiązujące w regulaminie ZFŚS progi dopłat uzależnione od sytuacji życiowej, tj. będzie stosowane tzw. kryterium socjalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wzięcie udziału przez pracowników i emerytów w dobrowolnej, nie obowiązkowej zorganizowanej przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną imprezie integracyjno-sportowej obejmującej spacer, zwiedzanie okolicy, ognisko, zawody sportowe, a ponadto koszty usługi hotelarskiej takie jak między innymi: wyżywienie, wynajem sali oraz przy wyborze wariantu rozszerzonego koszty zakwaterowania i koszty śniadania, zorganizowanej w tym samym miejscu co wcześniej odbyte obowiązkowe zebranie dla pracowników, dofinansowanej ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, wg kryterium socjalnego, powoduje powstanie obowiązku podatkowego zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy płatnik jest zobowiązany odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych wówczas gdy limit zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. l pkt 67 updof i w art. 21 ust. 1 pkt 38 został już w danym roku wykorzystany?

Zdaniem Wnioskodawcy, imprezę o charakterze integracyjno-sportowym zorganizowaną dla wszystkich chętnych pracowników i emerytów, poradnia dofinansuje ze środków ZFŚS. Wysokość dofinansowania dla pracownika lub emeryta uzależniona będzie od wybranego przez niego wariantu cenowego imprezy oraz od jego kryterium socjalnego. Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przewiduje możliwość wydatkowania środków na imprezy integracyjno-sportowe. Poradnia nie potrąci zaliczki na podatek dochodowy od dopłaconej kwoty dla pracowników i emerytów nawet wówczas, gdy limit zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 updof i w art. 21 ust. 1 pkt 38 zostanie już przez nich wykorzystany.

Powyższa impreza o charakterze integracyjno-sportowym zorganizowana dla wszystkich chętnych pracowników i emerytów, dofinansowana z ZFŚS zgodnie z obowiązującą w PZPP-P tabelą kryterium socjalnego nie generuje po ich stronie powstania przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość dofinansowania do kosztów imprezy (tj. różnica między wartością świadczenia a odpłatnością ponoszoną przez podatnika), pokrytą ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych przez pracodawcę (opłata za usługę hotelarską, wyżywienie i inne) nie stanowi dla pracowników i emerytów podlegającego opodatkowaniu przychodu ze stosunku pracy, ponieważ po ich stronie nie pojawia się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza o charakterze integracyjno-sportowym zorganizowana przez pracodawcę, pracownik lub emeryt wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Nie ma również powodu aby ze względu na sposób dofinansowania imprez dla pracowników i emerytów (tj. z ZFŚS) były one inaczej traktowane z punktu widzenia powstania u pracowników lub emerytów przychodu z tytułu uczestnictwa.

Zdaniem Wnioskodawcy niezależnie od dofinansowania ze środków ZFŚS, zorganizowana przez pracodawcę impreza integracyjno-sportowa ma za zadanie przynieść pracodawcy określoną korzyść. Celem zorganizowania ww. imprezy będzie integrowanie, motywowanie, poprawa atmosfery, budowa więzi z pracodawcą, z innymi pracownikami oraz poprawienie dobrych relacji interpersonalnych w miejscu wykonywania pracy. Korzyścią tą będzie zwiększenie wydajności pracy swoich pracowników. Natomiast aby świadczenie podlegało opodatkowaniu musi przynieść pracownikowi i emerytowi przychód (przychodem tym może być także „zaoszczędzenie wydatków”). Pracownicy i emeryci nie osiągają przychodu (dochodu), a wobec tego nie ma obowiązku w opłacaniu zaliczki na podatek dochodowy.

Ponadto poradnia nie ma możliwości rozliczenia indywidualnego każdego uczestnika z osobna w oparciu o świadczenia, z których faktycznie skorzystała. Uczestnik będzie otrzymywał dopłatę do wybranego przez siebie wariantu cenowego. Wobec powyższego nie można powiedzieć, że korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnie pracownikowi lub emerytowi – zdaniem Wnioskodawcy świadczenie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 cyt. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są również inne źródła.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – w wysokości 10% należności.

Natomiast art. 41 ust. 4 ww. ustawy stanowi że, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować wyjazdową obowiązkową radę pedagogiczną oraz w tym samym dniu nieobowiązkową imprezę integracyjno-sportową dla swoich pracowników oraz byłych pracowników (emerytów) współfinansowaną ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Impreza integracyjno-sportowa będzie miała charakter ogólnodostępny i będzie skierowana do wszystkich osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń Funduszu zgodnie z obowiązującym Regulaminem ZFŚS. Osoby zainteresowane uczestnictwem zadeklarują swój udział w spotkaniu poprzez wypełnienie przygotowanego druku wniosku, który następnie zostanie przekazany komisji socjalnej, w celu dofinansowania uczestnika.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przypadku dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych imprezy sportowo-rekreacyjnej, w której uczestniczyć będą pracownicy oraz byli pracownicy (emeryci) Wnioskodawcy na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie wartości rzeczywistej korzyści, którą odniosły z tego tytułu konkretne osoby nie dochodzi do powstania przysporzenia majątkowego. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia jego wysokości.

Mimo faktu, że pracownicy oraz byli pracownicy (emeryci) ze świadczenia będą korzystali w pełni dobrowolnie, to nie zostanie spełnione kryterium wystąpienia po ich stronie przysporzenia majątkowego (korzyści).

Skoro, w ww. spotkaniu o charakterze integracyjno-sportowym będą mogły brać udział wszystkie chętne osoby, to mimo, że udział w tym spotkaniu będzie dobrowolny, po stronie pracowników oraz emerytów nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza o charakterze integracyjno-sportowym, organizowana i finansowana częściowo przez pracodawcę, biorący udział wydaliby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzeń przyszłych, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego należy stwierdzić, że udział pracowników i emerytów w dobrowolnej imprezie integracyjno-sportowej, finansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie spowoduje powstania po stronie uczestników przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, nawet wówczas gdy limit zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 oraz w art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy zostanie już przez nich wykorzystany.

Reasumując, pracownik oraz osoba uprawniona do korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, biorąca udział w zorganizowanej przez pracodawcę (w ramach ZFŚS) imprezie integracyjno-sportowej, nie uzyska przychodu do opodatkowania z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/